Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Cudowna książka, podobnie jak każda inna z tej serii. Nie mogę się tylko pogidnic z jej końcówką oraz z tym, że już nigdy nie przeżyjemy z Gerardem Edlingiem kolejnej przygody. Już pod koniec książki domyślałam się jaki będzie jej finał, jednak mój umysł nie chciał się z tym pogodzić próbując poprostu odrzucić ten scenariusz i znaleźć alternatywny. Mimo ogromnego smutku i bólu serca po rozstaniu z Edlingiem muszę zgodzić się z autorem, że dalsze kontynuowanie historii Gerarda mogłoby już nie mieć takiego charakteru jak dotychczas, przez co jego postać mocno straciłaby w moich oczach. Teraz jednak zginął najpiękniej jak mógł, przy okazji zabierając ze sobą moje serce... Oczywiście polecam ta książkę, podobnie jak każdą inną z tej serii❤️

Spodziewałam się czegoś zupełnie innego, może to, co chciałam odnaleźć w tej książce, jest gdzieś później, ale po przesłuchaniu większości pierwszego rozdziału i rozpoczęciu drugiego po prostu się odbiłam. Przede wszystkim dlatego, że pierwszy przykład opowiadający o samodyscyplinie baseballisty, który mimo kontuzji (w tym złamań! zaleceń, by leżeć w szpitalu!) rozgrywał mecze, jest moim zdaniem toksyczny. Dla mnie to nie jest przykład do naśladowania, bardziej zastanawiam się, co było z jego psychiką nie tak. We wstępie wydawało mi się, że autor wspominał o tym, że ważna jest równowaga w życiu, natomiast ten pierwszy przykład daje przekaz, że, za przeproszeniem, choćby skały srały, to trzeba zapie*dalać. Przerwałam słuchanie przy drugim przykładzie, gdzie autor powiela mit, jakoby wstawanie wcześnie rano byłoby dla wszystkich ludzi takie wspaniałe i dzięki temu mogliby coś osiągnąć... To zdecydowanie książka nie dla mnie.

„Człowiek to to, co wystaje z foremki. Prawdziwe ja się w niej nie mieści”. Powieść Nanae Aoyamy „Idealny czas na smuteczek” przedstawia historię dwudziestoletniej Chizu, która przybywa do Tokio i zamieszkuje w domu dalekiej krewnej, starszej pani Ginko. Pełna rozterek Chizu nieśmiało wkracza w dorosłość. Brak jej prawdziwie głębokich relacji, które nadałyby jej życiu sens. Powolne i ułożone życie pani Ginko wywołuje w Chizu niezrozumienie i popycha ją do złośliwości. Nie potrafiłam zrozumieć zachowania Chizu, ani znaleźć logicznego wytłumaczenia dla jej postępowania. Rozumiem, że nie odnalazła jeszcze swojej drogi i jest na etapie poszukiwań, ale jakieś takie dziecinne mi się to wszystko wydawało i mało dojrzałe. W książce mamy także króciutkie opowiadanie „Nowy początek”, którego bohaterem jest młody mężczyzna. Chłopak planuje zwolnić się z pracy, mimo iż nie ma innego pomysłu na życie. Spotkanie przypadkowej kobiety sprawia, że uświadamia sobie to, czego wcześniej nie dostrzegał. Choć nie porwała mnie ta książka, to wydaje mi się, że młodsi miłośnicy literatury azjatyckiej docenią subtelny urok tej powieści. Niespieszna fabuła napisana prostym i oszczędnym językiem nie wywołuje wielkich emocji. Udzielił mi się dystans panujący między bohaterami powieści – miałam wrażenie, że obserwuję ich przez zabrudzoną szybę. Brakowało mi w nich życia, męczyło mnie ich wycofanie, brak sprawczości i płynięcie z nurtem. Obawiam się, że żadna z tych dwóch historii nie zostanie w mej pamięci na długo. Nie skłoniły mnie do głębszych refleksji, ani nie odczuwałam potrzeby zatrzymania i zastanowienia się nad biegiem życia. Taki trochę smuteczek, ot co.

“Rozglądam się i czuję w sercu ukłucie niepewności. Mam osiemnaście lat. Zero perspektyw”. [ współpraca reklamowa: @wydawnictwoniezwykle ] Zacznę od tego, że z całego serca chciałabym podziękować Magdzie i wydawnictwu za otrzymaną szansę. Nie tylko oddałam tej książce całe swoje serce, ale także włożyłam w nią całą swoją artystyczną duszę. Dziękuję Ci ❝𝒎𝒂𝒎𝒐❞ i kocham, bo Ty kochasz, tak po prostu. Historia, która zaczęła się w najgorszy możliwy sposób dla Faith Nelson. Dziewczyna ucieka przed przeszłością, wybierając Kanadę jako cel swojej podróży, wierząc, że nikt nie dowie się o jej rezygnacji z dalszej edukacji. Okłamuje wszystkich, ale chyba najbardziej siebie. Faith anonimowo prowadzi konto na TikToku, na którym śpiewa piosenki Gunnera. Gdy okazuje się, że Gunner jest przyjacielem jej brata, postanawia po raz ostatni okłamać swoich bliskich, ponieważ nie może się przyznać, że to ona jest @𝐤𝐞𝐞𝐩𝐟𝐚𝐢𝐭𝐡. 𝐅𝐚𝐢𝐭𝐡 – Chodzące słoneczko, które swoją energią rozświetla nawet najgorszy mrok. Bohaterka niesamowicie humorystyczna, z ciętym językiem i empatią, którą mogłaby zbawić cały świat. Kocha muzykę i w przyszłości chciałaby związać z nią swoje życie. 𝐆𝐮𝐧𝐧𝐞𝐫 – Całkowite przeciwieństwo Faith, chwilami można by go posądzić o bycie gburem. Skrywa w sobie wiele mroku i cierpienia. Chłopak, który na zabój kocha muzykę i swoim talentem zachwycił tysiące osób. Relacja między głównymi bohaterami jest wyjątkowo skomplikowana i posiada dwie strony medalu, choć prawdę zna wyłącznie Faith. To ona jedyna wie, że Gunner to tak naprawdę jej internetowy przyjaciel, z którym prowadziła rozmowy od miesięcy – o życiu, o muzyce, o wszystkim. To on dawał jej niesamowite wsparcie, ale równocześnie to wsparcie działało w drugą stronę. Ich pierwsze spotkanie w rzeczywistości mogłoby przejść do historii. Ten moment jest tak ikoniczny, że wciąż wzbudza we mnie łzy rozbawienia. Rozpoczął się burzliwie, a cóż... pozostał w tym samym tonie. Już od pierwszych chwil między nimi można wyczuć niesamowitą chemię, której jednak starają się przeciwstawić. Faith chciała uciec przed mroczną codziennością i swoimi kłamstwami, a w rezultacie wpadła w ramiona Gunnera. Faith natychmiast nawiązała silne więzi z pozostałymi członkami zespołu. To jakby iskra zapłonęła od pierwszego spotkania, a chłopacy szybko stali się dla niej jak druga rodzina. Pomimo pozornej różnorodności, ta ekipa tworzy harmonijną całość, gdzie każdy jest niezbędnym elementem. Ich wzajemne wsparcie i zrozumienie poruszyło moje serce. Zawsze marzyłam o takiej drużynie i znalazłam ją, tak jak Faith. Magda dotknęła istotnego tematu, wprowadzając postać bohatera ze spektrum autyzmu. W obszerny sposób ukazała, jak taka osoba radzi sobie w codziennym życiu, a widok, jak reszta bohaterów troszczy się o jego wygodę i spokój, niesamowicie mnie wzruszył. To było cholernie niesamowite i piękne. Chyba nie muszę mówić, że jestem zakochana w piórze autorki? Z każdą kolejną historią zaskakuje mnie coraz bardziej. Lekkość i zarazem elastyczność z jaką porusza się przez każdą kolejną stronę doprowadza mnie na skraj. Nie wiem jak to możliwe, ale z każdą kolejną książką zakochuję się w jej twórczości coraz bardziej. Atmosfera koncertów, opisana z taką precyzją, przenosi nas bezpośrednio w opisywane miejsca, ucząc nas słuchać i odczuwać muzykę tak, jakby była ona obecna tu i teraz. To zniewalające doświadczenie, które sprawia, że czytanie tej książki to podróż przez emocjonalny labirynt dźwięków i uczuć. Ta historia to niezwykłe doświadczenie, które otwiera oczy na istotne aspekty życia. Wskazuje, jak istotne jest dążenie do spełnienia marzeń, mimo przeszkód i obaw. Nawet w najcięższych chwilach, z odpowiednim wsparciem i wewnętrzną siłą, można odnieść sukces. "Speechless" nie tylko pokazuje skutki kłamstw i błędów, ale także ukazuje drogę do naprawy i rozwoju. To opowieść o mocy muzyki i ludzkich więzi, której wartości przekraczają granice literatury.

Znachorka to opowieść o Igorze, trzeźwo myślącym dziennikarzu, który trafia na Warmię w poszukiwaniu materiałów do reportażu. Na miejscu, w pewnej małej miejscowości, poznaje całą gamę interesujących postaci, na czele z Leną, miejscową zielarką i znachorką. Ich spotkanie odmieni życie wielu osób... Musicie wiedzieć, że ta powieść ma świetny małomiasteczkowy klimat, jest pełna ziół, subtelnej magii i tajemnic z przeszłości, a na dodatek okraszona sympatycznym humorem i dużą dawką uroku. Napisana jest, jak zwykle u autorki, z dużą lekkością i swobodą, w dość potocznym stylu, ale zarazem z fajnym zacięciem językowym i wplatanymi od czasu do czasu bardziej kwiecistymi wypowiedziami. Akcja jest z kolei może niezbyt szybka, ale też nie senna, z odpowiednią dynamiką. To wszystko powoduje, że powieść tę czyta się naprawdę dobrze, wciąga, powoduje uśmiech na twarzy, a czasem nawet lekko porusza. Dzięki temu może się sprawdzić jako comfort book, lektura na te gorsze dni, zapewniająca nie tylko czystą rozrywkę, ale też ogrzewająca serce i otulająca jak kocyk. Podobało mi się, że autorka bardzo zręcznie i naturalnie wplotła w tę opowieść folklor - barwne ludowe wierzenia i przesądy oraz zioła, wraz z ich zastosowaniem w życiu codziennym. Te nawiązania do czarownic-znachorek i ich magii zbudowały tak naprawdę wyjątkowy klimat całej książki, oczywiście razem ze wspomnianą wyżej małomiasteczkowością miejsca akcji, a przy tym dodały jej nutki oryginalności. Bez nich byłaby to tylko zwykła obyczajówka z wątkiem romansowym, a tymczasem mamy tu fascynującą, barwną opowieść, wręcz pachnącą ziołami, z odrobiną magii i tajemnicy. "Byłem pewien, że właśnie w tej chwili dzieją się rzeczy, które nie śniły się filozofom, a już na pewno nie śniły się mieszkańcom maleńkiego Zagrodzia" Sama historia opowiedziana w tej książce nie jest może specjalnie oryginalna, opiera się na znanych schematach, ale właśnie wspomniany klimat i ludowe wierzenia bardzo ją ubarwiają. Mamy tu dwoje narratorów, którzy z perspektywy pierwszej osoby opowiadają całą historię i dzielą się własnymi przemyśleniami. To postacie z tak różnych światów, że aż dziwne, że się w ogóle spotkały: Igor jest wielkomiejskim dziennikarzem, z tych co wierzą w szkiełko i oko, a Lena tymczasem widzi więcej niż zwykli ludzie, ma swój niezwykły dar, który wykorzystuje, żeby pomóc innym, żyje w małym miasteczku i tu prowadzi swój sklep zielarski. Autorka naprawdę pomysłowo pokazała spotkanie tych dwóch światów, zderzenie różnych spojrzeń na życie i doświadczeń. I nawet jeśli Igora nie polubiłam, to przyjemnie mi się czytało o perypetiach jego i Leny. Pozostałe postacie występujące w tej opowieści są również całkiem interesujące, choć niektóre jak dla mnie nieco zbyt przerysowane. Ale może o to chodziło, żeby na ich tle główni bohaterowie bardziej błyszczeli, żeby ich cechy były wyróżniające. Podobał mi się też sposób, w jakim zostały przedstawione stosunki międzyludzkie w tej opowieści, konkretnie chodzi mi o to, jak w tym małym miasteczku ludzie sobie pomagają i chronią siebie nawzajem, czuć wspólnotę, nawet jak nie każdy każdego lubi. Moim jedynym poważnym zastrzeżeniem jest zbyt szybkie zakończenie i zamknięcie wszystkich wątków. Jak wspomniałam wcześniej, akcja nie jest tu przesadnie wartka, cała historia rozwija się raczej stopniowo, powoli i niestety zabrakło mi tego na koniec - wszystko rozwiązuje się wprost ekspresowo, bez zastanowienia i wytchnienia. Trochę żałuję, że tak się stało, ale zarazem mogę to autorce wybaczyć, bo poza tym cała ta powieść mnie usatysfakcjonowała. Co mogę jeszcze dodać? Czytajcie Znachorkę! Nada się idealnie na urlop, czy deszczowy dzień, jako lektura na plaży i książka, przy której można odpocząć po męczącym dniu. Jeśli lubicie obyczajówki z nietypowym klimatem i magią, to coś totalnie dla Was ;). Polecam! Recenzja powstała we współpracy z Wydawnictwem. Pierwotnie pojawiła się na blogu.